Πώς ξεχωρίζουμε τους διάφορους τύπους διαβήτη;

Από τη στιγμή της διάγνωσης, συνήθως υπάρχει σαφής υποψία (αν όχι βεβαιότητα) για τον τύπο του διαβήτη. Για παράδειγμα, ένας παχύσαρκος μεσήλικας, που δεν αθλείται, έχει οικογενειακό ιστορικό διαβήτη τύπου 2 και ανακάλυψε τον διαβήτη σε τυχαία εξέταση (χωρίς συμπτώματα), σαφώς έχει διαβήτη τύπου 2. Αντίθετα, ένας λεπτόσωμος έφηβος με θορυβώδη και ξαφνική συμπτωματολογία πάσχει από διαβήτη τύπου 1.

Διαφοροδιαγνωστικό πρόβλημα υπάρχει σε περιπτώσεις με ενδιάμεσα ή ασαφή χαρακτηριστικά, συνήθως σε ενηλίκους χωρίς ιδιάιτερα συμπτώματα, όπου συνήθως το ερώτημα είναι αν πρόκειται για διαβήτη τύπου 2 ή για αυτοάνοσο διαβήτη τύπου LADA (ή και τύπου 1). Στις περιπτώσεις αυτές βοηθά η μέτρηση των αυτο-αντισωμάτων (συνηθέστερα AntiGAD-65 και ΙΑ2), τα οποία συνήθως βρίσκονται θετικά σε αυτοάνοσο διαβήτη (σχετικά πρόσφατης έναρξης) αλλά όχι στον τύπο 2. Ο καθορισμός του τύπου με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο θα κατευθύνει τις θεραπευτικές μας επιλογές, αλλά και θα καθορίσει τις παροχές που δικαιούται ο κάθε ασθενής (πχ επίδομα αναπηρίας, συμμετοχή στα φάρμακα κτλ).

Αν ύστερα από κάποιο γεύμα νιώθετε καούρες πίσω από το στέρνο ή τον οισοφάγο, ξινίλες ή δυσκολία στην κατάποση, τότε πάσχετε από γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση.
Αν θέλουμε να ορίσουμε τη γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση, ICD-10 K21, θα λέγαμε ότι όξινο γαστρικό περιεχόμενο παλινδρομεί στον οισοφάγο, προκαλώντας συμπτώματα και/ή βλάβη του οισοφαγικού βλεννογόνου. Από τον ορισμό αυτό γίνεται αμέσως φανερό ότι η παρουσία οισοφαγίτιδας δεν είναι προαπαιτούμενο για τη διάγνωση και ότι η εμφάνιση συμπτωμάτων και μόνο αρκεί για να χαρακτηρίσει τους παλινδρομικούς ασθενείς. Σε μερικούς ανθρώπους παρατηρείται ανεπάρκεια του σφιγκτήρα που βρίσκεται μεταξύ οισοφάγου και στομάχου με αποτέλεσμα τα υγρά του στομάχου να ανεβαίνουν προς τα επάνω.
Στον Ελληνικό πληθυσμό καταδεικνύουν ότι το 38% των ατόμων αναφέρει συμπτώματα γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης κάθε εβδομάδα.

Συμπτώματα

Το πιο χαρακτηριστικό σύμπτωμα της νόσου είναι ο οπισθοστερνικός καύσος, ένα υποκειμενικό σύμπτωμα πύρωσης (καύσου) που εντοπίζεται στο επιγάστριο, τη ξιφοειδή απόφυση και το στέρνο. Το 75% των ασθενών με γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση εμφανίζουν οπισθοστερνικό καύσο, ενώ και αντίστροφα το 75% των ασθενών με οπισθοστερνικό καύσο πάσχουν από γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση, επομένως το συγκεκριμένο σύμπτωμα είναι αρκετά ειδικό και θεωρείται ότι χαρακτηρίζει τη νόσο. Τυπικά ο οπισθοστερνικός καύσος γίνεται αντιληπτός τουλάχιστον 2-3 φορές την εβδομάδα και εμφανίζεται ή επιδεινώνεται μετά από τη λήψη λιπαρών γευμάτων ή την κατάκλιση. Παράλληλα, η παρουσία παχυσαρκίας, το κάπνισμα, αλλά και η κατανάλωση αλκοόλ αποτελούν επιβαρυντικούς παράγοντες παλινδρόμησης. Άλλα συμπτώματα που μπορεί να υποδηλώνουν παλινδρόμηση είναι οι όξινες ερυγές και ο θωρακικός πόνος, ενώ και εξωοισοφαγικές εκδηλώσεις, όπως βράγχος φωνής ή χρόνιος βήχας μπορεί να παρατηρηθούν.

Σύμφωνα με μια νέα επιστημονική μελέτη που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση The Journal of Sexual Research, πολλοί πιστεύουν εσφαλμένα ότι πάσχουν από κάποια μορφή σεξουαλικής δυσλειτουργίας.

Ποια είναι τα πραγματικά στατιστικά και πώς εξηγούνται οι τάσεις αυτές;

Οι ερευνητές ανέλυσαν στοιχεία που αφορούσαν σε 11.509 σεξουαλικά ενεργούς ενήλικες, άντρες και γυναίκες. Πάνω από το 38% των αντρών και το 22% των γυναικών δήλωσαν ότι εκδηλώνουν συμπτώματα τουλάχιστον για μία μορφή σεξουαλικής δυσλειτουργίας.

Ωστόσο, μόλις το 4,2% των αντρών και το 3,6% των γυναικών πληρούσαν τα κριτήρια της σεξουαλικής διαταραχής, όπως αυτή ορίζεται στο Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρίας (DSM).

Σύμφωνα με την τελευταία έκδοση του Εγχειριδίου (DSM-5), για να προκύψει διάγνωση για σεξουαλική δυσλειτουργία πρέπει τα συμπτώματα να επιμένουν για διάστημα τουλάχιστον έξι μηνών και να συνδέονται με κλινικά διαπιστωμένη δυσφορία. Πρέπει, επίσης, τα συμπτώματα να εκδηλώνονται σε κάθε (ή σχεδόν σε κάθε) σεξουαλική επαφή.

Τα ευρήματα αυτά δεν προκαλούν έκπληξη, δηλώνει η κλινική σεξολόγος Ντέμπρα Λαΐνο στο Yahoo Health. «Ορισμένοι άνθρωποι επιζητούν την ‘ταμπέλα’ ώστε να ταυτιστούν με αυτή και να νιώσουν ότι έχουν τον έλεγχο για την επίλυση του προβλήματος», αναφέρει η ειδικός στο πλαίσιο της ερμηνείας των ευρημάτων.

Ωστόσο, ο sex therapist Ίαν Κέρνερ πιστεύει ότι πολλά σεξουαλικά προβλήματα δεν ανταποκρίνονται στα κριτήρια του DSM-5 αλλά απαιτείται να αντιμετωπιστούν επειδή είναι επιβαρυντικά για τον ασθενή. Ενδεικτικά, αναφέρει το παράδειγμα ενός άντρα με στυτική δυσλειτουργία: Για να λάβει διάγνωση βάσει του DSM-5, ο ασθενής πρέπει να εκδηλώνει προβλήματα στύσης για έξι μήνες, σε ποσοστό 75% των σεξουαλικών επαφών του. Εάν όμως αντιμετωπίζει πρόβλημα στύσης για πέντε μήνες σε ποσοστό 50% των σεξουαλικών επαφών του, και πάλι το ζήτημα θα πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Η Λαΐνο με τη σειρά της τονίζει ότι τα περισσότερα ήπια προβλήματα σεξουαλικής λειτουργίας επιλύονται με απλούς τρόπους, όπως η καλύτερη επικοινωνία με το σύντροφο, η σωστή διατροφή, η σωματική άσκηση και η αποτελεσματικότερη διαχείριση του στρες.

Η νόσος του Πάρκινσον ή όπως συχνά αναφέρεται ΝΠ, είναι μια προοδευτικά εξελισσόμενη, νευρολογική πάθηση. Χαρακτηρίζεται κυρίως από προβλήματα με την κίνηση του σώματος, που είναι γνωστά ως "κινητικά συμπτώματα" – με πιο αναγνωρίσιμο ίσως, τον τρόμο. Μπορεί επίσης να παρατηρηθούν και άλλα προβλήματα όπως πόνος, διαταραχές ύπνου και κατάθλιψη - γνωστά και ως "μη - κινητικά συμπτώματα".

Σύμφωνα με την Παγκόσμια Διακύρηξη για τη Νόσο του Πάρκινσον, 6.3 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο πάσχουν από τη νόσο του Πάρκινσον, χωρίς φυλετική και πολιτισμική διάκριση. Η ηλικία έναρξης είναι συνήθως άνω των 60 ετών, αλλά εκτιμάται ότι ένας στους δέκα ανθρώπους λαμβάνει τη διάγνωση πριν την ηλικία των 50, ενώ οι άνδρες είναι λίγο περισσότεροι από τις γυναίκες.

Η νόσος του Πάρκινσον αλλάζει τη ζωή του ανθρώπου, αλλά δεν την απειλεί.

Το γνωρίζατε;

Η νόσος του Πάρκινσον πήρε το όνομά της από τον James Parkinson, τον Λονδρέζο γιατρό που πρώτος το 1817, κατέγραψε τα συμπτώματα της νόσου, την οποία ονόμασε "τρομώδη παράλυση". Η πρωτοποριακή του δουλειά στην αναγνώριση και περιγραφή της νόσου, τράβηξε την προσοχή του ιατρικού κόσμου.

Ορισμός

Το σύνδρομο καρπιαίου σωλήνος (ΣΚΣ, The Carpal Tunnel Syndrome) είναι μια συχνή πάθηση των χεριών, ιδίως των γυναικών η οποία προκαλεί πόνο, μουδιάσματα και ατροφίες στην άκρα χείρα. Η αναλογία γυναικών – ανδρών είναι 9:1.

Το σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα (ΣΚΣ) είναι μία παθολογική κατάσταση, η οποία έγγυται σε πιεστικές διαταραχές του Μέσου Νεύρου του χεριού, κατά την διέλευσή του μέσα από τον καρπιαίο σωλήνα. Το σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα είναι η άσκηση πίεσης στο μέσο νεύρο - το νεύρο στον καρπό που παρέχει αισθητική και κινητική νεύρωση σε τμήματα του χεριού. Μπορεί να οδηγήσει σε μούδιασμα, μυρμήγκιασμα, αδυναμία ή μυϊκή βλάβη στο χέρι και τα δάκτυλα. Η πάθηση δεν είναι επικίνδυνη, αλλά είναι ενοχλητική και συνήθως εάν δεν κάνει κάποιο κύκλο μετά τον οποίο αυτοϊάται, διατρέχει χρονικό διάστημα 5-10 ετών οπότε τα ενοχλήματα σταματούν μέν, αλλά στα χέρια παραμένουν ατροφίες και μυϊκή αδυναμία. Αυτός είναι ο κύριος λόγος πού είναι απαραίτητη η θεραπεία.

Μιλώντας για παιδική παχυσαρκία το πρώτο που μας έρχεται συνήθως στο μυαλό είναι κάποιο πολύ παχύ παιδί. Επειδή η εικόνα του παχύσαρκου παιδιού ταυτίζεται με αυτή του χοντρού παιδιού πολλοί γονείς συνειδητοποιούν την κατάσταση αρκετά αργά. Οι περισσότεροι γονείς θεωρούν την αυξανόμενη πρόσληψη βάρους από τα παιδιά τους ως δείγμα υγείας και σωστής ανάπτυξης. Ορισμένες φορές όμως τα μερικά παραπάνω κιλά μπορούν να οδηγήσουν στην παχυσαρκία.

Με πρώτα τα παιδιά της Αμερικής, στην παγκόσμια κατάταξη, τα ελληνόπουλα κατέχουν την δεύτερη θέση σε σχέση με την παχυσαρκία. Τα τελευταία δέκα χρόνια η αύξηση της παχυσαρκίας φτάνει στο 54% σε παιδιά 6-11 ετών και το 40% σε εφήβους 12-17 ετών (Πηγή: Prevention Magazine) . Πρόκειται για μια νέα μάστιγα η οποία θα οδηγήσει στο να «χάσουμε» σε 20 χρόνια, περισσότερα παιδιά από την κακή διατροφή και τα επακόλουθα που έχει αυτή (υπέρταση, στεφανιαία νόσος, διαβήτης τύπου 2 κ.α), παρά από το aids και τα ναρκωτικά!

Η λέξη παχυσαρκία είναι σύνθεση των λέξεων παχύς και σάρκα. Παχυσαρκία είναι η κλινική κατάσταση στην οποία η υπερβολική αποθήκευση λίπους μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες για την υγεία του ατόμου. Σύμφωνα με το Δείκτη Μάζας Σώματος (ΔΜΣ) ως παχύσαρκοι χαρακτηρίζονται τα άτομα με ΔΜΣ μεγαλύτερο από 30. Κατά μέσο όρο, οι παχύσαρκοι άνθρωποι έχουν μεγαλύτερη δαπάνη ενέργειας από λεπτότερους, λόγω της ενέργειας που απαιτείται για να διατηρηθεί μια αυξημένη μάζα σώματος.

Αιτιολογία

  • Το πάχος βασίζεται στη λειτουργία του ερπετικού εγκεφάλου, στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης, Ο ερπετικός εγκέφαλος, όταν αισθάνεται κίνδυνο, μπαίνει στη διαδικασία φυγής ή επίθεσης (flight or fight). Τότε παύει να μεταβολίζει την τροφή, αλλά την αποθηκεύει σε λίπος και τρώει όσο το δυνατό περισσότερο για να έχει περισσότερη ενέργεια για να ξεπεράσει τον κίνδυνο.
  • Ο υποθυρεοειδισμός είναι η πρώτη αιτία που πάνω από το 50% των γυναικών έχουν βάρος παραπάνω από το κανονικό
  • Τα γονίδιά
  • Το χρόνιο συναισθηματικό στρες διεγείρει τον εγκέφαλο, ο οποίος εκκρίνει ορμόνες, που με τη σειρά τους δημιουργούν βάρος γύρω από την κοιλιά, κάτι πολύ βλαβερό για την υγεία μας.

Σύμφωνα με την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, ο προσδιορισμός της παχυσαρκίας γίνεται μέσω του Δείκτη Μάζας Σώματος, ο οποίος προκύπτει αν διαιρέσουμε το σωματικό βάρος (σε κιλά) με το τετράγωνο του ύψους (σε μέτρα).

Η λεπτοσπείρωση είναι μία ζωονόσος, η οποία οφείλεται σε σπειροχαίτη και προκαλεί ένα ευρύ φάσμα κλινικών εκδηλώσεων στον άνθρωπο. Ο υπεύθυνος παθογόνος μικροοργανισμός είναι η leptospira interrogans. Η λεπτοσπείρωση είναι μια ιδιαίτερα επικίνδυνη νόσος που σχετίζεται με τα τρωκτικά, και προσβάλλει όχι μόνον υγιή ζώα αλλά ακόμη και τον ίδιο τον άνθρωπο, με δυσάρεστες ορισμένες φορές συνέπειες. Το βακτηρίδιό της ζει κυρίως στα νεφρά και αποβάλλεται με τα ούρα των ποντικών αλλά και πολλών άλλων ζώων, που νόσησαν, επέζησαν και μεταβλήθηκαν σε φορείς, αποβάλλοντας το μικρόβιο για μήνες ή και για χρόνια. Η λεπτοσπείρωση ή η νόσος του Weil είναι μια ζωοανθρωπονόσος που οφείλεται σε διάφορα στελέχη του βακτηριδίου (σπειροχαίτης) Leptospira interrogans.

Σήμερα, ένα από τα γνωστότερα νοσολογικά προβλήματα που σχετίζονται με τα επιβλαβή τρωκτικά είναι η λεπτοσπείρωση, της οποίας παρατηρούνται σποραδικά κρούσματα σε ανθρώπους και σε ζώα (τρωκτικά, σκύλος, αιγοπρόβατα, βοοειδή, χοίροι).   Βέβαια, θα πρέπει να σημειωθεί ότι πέρα των παραπάνω, τα ποντίκια μπορεί να είναι φορείς ή φυσικές αποθήκες και πολλών άλλων νοσολογικών παραγόντων.  Η λεπτοσπείρωση οφείλεται σε μια ποικιλία ειδών - στελεχών ενός βακτηριδίου που ανήκει στην οικογένεια των σπειροχαιτών και στο γένος Leptospira sp. Οπως φαίνεται και από τα δύο συνθετικά, που είναι ελληνικές λέξεις, το βακτηρίδιο αυτό μοιάζει με μια λεπτή σπείρα (ελατήριο). Εχει αυτόνομη κίνηση και στη φύση επιβιώνει συνήθως σε υγρό περιβάλλον (στάσιμα ύδατα). Κυρίως όμως βρίσκεται στα νεφρά και τα ούρα των ποντικών (φυσικοί φορείς), αλλά και πολλών άλλων ζώων που νόσησαν, επέζησαν και τα οποία για μήνες ή και χρόνια απεκκρίνουν με τα ούρα τους το μικρόβιο.

Από κλινική άποψη, στον άνθρωπο και τα ζώα τα διάφορα στελέχη της λεπτόσπειρας προκαλούν, κατά κανόνα, μια οξεία εμπύρετη νόσο. Συχνά, στον άνθρωπο και κυρίως κατά την εισβολή της νόσου, τα συμπτώματα μοιάζουν με αυτά μιας οξείας εμπύρετης γριπώδους συνδρομής.

Τα στενώματα της ουρήθρας είναι μια πάθηση που ταλαιπωρεί, και κοστίζει και χρόνο αλλα και χρήμα στους ασθενείς ενώ ταυτόχρονα επηρεεάζουν δραματικά και την ποιότητα ζωής του άνδρα.

Κατανοώντας την ουρήθρα

Η ουρήθρα είναι ο σωλήνας δια μέσου του οποίου εξέρχονται τα ούρα απο την κύστη .Περνά δια μέσω του πέους στον άνδρα. Η ουρήθρα είναι πολύ μικρότερη σε μήκος στη γυναίκα και το έξω στόμιο της βρίσκεται πάνω ακριβώς από τον κόλπο.(Στους άνδρες το σπέρμα επίσης εξέρχεται απο την ουρήθρα).

Τι είναι όμως το στένωμα της ουρήθρας;

Η στένωση συμβαίνει όταν τμήμα της ουρήθρας γίνεται πιο στενό. Η στένωση μπορεί να αφορά οποιοδήποτε τμήμα της ουρήθρας. Συνήθως υπάρχει ουλώδης ιστός(ουλή) γύρω απο το στενωμένο τμήμα. Το μήκος μίας στένωσης μπορεί να κυμαίνεται απο 1εκ-4εκ ή περισσότερο. Το παρακάτω διάγραμμα απεικονίζει ένα αρκετά μακρύ και σοβαρό στένωμα. Τα στενώματα ουρήθρας είναι σπάνια στην γυναίκα.

Στην πρόπτωση της μιτροειδούς βαλβίδας υπάρχει εκ κατασκευής χαλαρή δομή των γλωχίνων της βαλβίδας με αποτέλεσμα κατά τη σύγκλιση της να οπισθοχωρούν λίγο προς τον αριστερό κόλπο. Η πρόπτωση είναι συχνό εύρημα στο γενικό πληθυσμό (2-5%) και ιδιαίτερα στις γυναίκες. Στη μεγάλη πλειονότητα των περιπτώσεων υπάρχει εξ αρχής (είναι πρωτοπαθής) σε σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να είναι αποτέλεσμα νόσων του συνδετικού ιστού όπως το σύνδρομο Marfan κ.α.

Η μιτροειδής είναι μία "δίφυλλη" βαλβίδα της καρδιάς. Φανταστείτε ότι είναι "σαν μία δίφυλλη πόρτα". Αυτή η βαλβίδα είναι τοποθετημένη μεταξύ των δύο αριστερών κοιλοτήτων της καρδιάς, δηλαδή μεταξύ του αριστερού κόλπου και της αριστερής κοιλίας. Τα δύο φύλλα της μιτροειδούς λέγονται "γλωχίνες" και σε κάθε καρδιακό κύκλο (συστολή-διαστολή) κλείνουν και ανοίγουν. Όταν ανοίγουν, επιτρέπουν να περάσει το αίμα από τον αριστερό κόλπο στην αριστερή κοιλία, ενώ, όταν κλείνουν, σταματά η ροή αίματος από τη μία κοιλότητα στην άλλη. Αυτές οι γλωχίνες της μιτροειδούς έχουν χαρακτηριστική μορφολογία και κλείνουν σε μία συγκεκριμένη θέση.

Σε ένα μεγάλο αριθμό υγιών ανθρώπων, συχνότερα σε γυναίκες, η βαλβίδα παρουσιάζει κάποιες ιδιομορφίες, που συνήθως έχουν δημιουργηθεί κατά την κατασκευή της καρδιάς στην εμβρυϊκή περίοδο. Μία από αυτές τις ιδιαιτερότητες είναι η "χαλαρότητα" των γλωχίνων της μιτροειδούς, με αποτέλεσμα στο κλείσιμό τους να υποχωρούν προς τον αριστερό κόλπο. Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται "πρόπτωση της μιτροειδούς βαλβίδας". Το φάσμα των μορφολογικών ελαττωμάτων της βαλβίδας είναι πολύ μεγάλο. Στους περισσότερους η πρόπτωση της μιτροειδούς περνάει απαρατήρητη, δηλαδή χωρίς να προκαλεί καμία ενόχληση σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Σε ένα μικρό ποσοστό μπορεί να δημιουργήσει κάποια προβλήματα στη λειτουργία της καρδιάς. Σε ακραίες περιπτώσεις δεν κλείνει.

Η κυστική ίνωση (Cystic Fibrosis στα Αγγλικά, Mucoviscidose στα Γαλλικά) ή αλλιώς ινοκυστική νόσος (Κυστική Ινώδης Νόσος)αποτελεί το πιο διαδεδομένο κληρονομικό νόσημα στην λευκή φυλή. Η Κυστική Ίνωση είναι κληρονομική. Για να νοσήσει κάποιος πρέπει να έχει δυο γονίδια παθολογικά τα οποία κληρονομεί και από τους δυο γονείς του  που είναι φορείς της νόσου. Στην Ελλάδα σήμερα οι φορείς του παθολογικού γονιδίου που προκαλεί την Κυστική Ίνωση υπολογίζονται σε περισσότερους από 500.000!!! Περίπου 1 στα 2000-2500 παιδιά εκτιμάται ότι γεννιούνται κάθε χρόνο στην Ελλάδα με κυστική ίνωση, ενώ το 4-5% του πληθυσμού θεωρείται ότι είναι φορείς. 

Είναι η πιο συχνή, παγκοσμίως, κληρονομική θανατηφόρος νόσος της λευκής φυλής, που προκαλείται από τη μετάλλαξη ενός γονιδίου του εβδόμου χρωμοσώματος και προσβάλλει πολλά ζωτικά όργανα και συστήματα του ανθρώπινου οργανισμού. Κύριο χαρακτηριστικό της νόσου είναιη εμφάνιση ιδιαίτερα παχύρρευστων και αφυδατωμένων εκκρίσεων σε διάφορα όργανα και αδένες του σώματος, με αποτέλεσμα τη σταδιακή καταστροφή πολλών οργάνων και την ανεπάρκεια αυτών.

Η αιμορροϊδοπάθεια, γνωστή στο ευρύ κοινό ως «αιμορροΐδες», είναι μία από τις πιο συχνές παθήσεις που μπορεί να επηρεάσει σημαντικά την ποιότητα της καθημερινής ζωής και το «ευ ζείν» αυτών που πάσχουν απ' αυτές.

Επιδημιολογικά, παρουσιάζει παγκόσμια διάδοση και ο ένας στους πέντε, ή, σύμφωνα με άλλους ερευνητές, ο ένας στους τρεις ανθρώπους του πληθυσμού της γης θα ταλαιπωρηθεί σε κάποια περίοδο της ζωής τους από αυτό το βασανιστικό πρόβλημα. Η νόσος είναι γνωστή από την αρχαιότητα και αναφέρεται από τους αρχαίους Αιγύπτιους, Έλληνες και Ρωμαίους.

Επειδή η νόσος αυτή αφορά μία περιοχή του σώματος για την οποία το ευρύ  κοινό πολλές φορές νοιώθει άβολα να συζητήσει ή και να ενδιαφερθεί σοβαρά ο ασθενής με αιμορροΐδες φθάνει στον ιατρό αργά, με προχωρημένα ενοχλήματα, χωρίς σωστή διάγνωση και, κάποιες φορές, με ελλιπή θεραπεία. Επίσης, κάθε ενόχλημα στην περιοχή του πρωκτού δεν πρέπει να αποδίδεται σε «αιμορροϊδες». 'Aλλες παθήσεις, που εμφανίζονται συχνότατα στο γενικό πληθυσμό, όπως ραγάδες, περιπρωκτικά συρίγγια, αποστήματα και πλήθος άλλων μπορεί να παρουσιάζονται με ανάλογο τρόπο ή ακόμη και να συνυπάρχουν με αιμορροϊδες. Η λαθεμένη εκτίμηση από τον ασθενή αλλά και, δυστυχώς, η ανεπιτυχής διάγνωση, κάποιες φορές, από το μη ειδικό ιατρό, οδηγεί στην εμμονή των συμπτωμάτων μετά την εγχείρηση για αιμορροϊδες.

Η CPΚ είναι ένζυμο, η υψηλότερη δραστηριότητα της οποίας παρατηρείται στην καρδιά, στους σκελετικούς μυς και στον εγκέφαλο, και σε μικρότερο βαθμό στον πλακούντα, τη μήτρα, τον γαστρεντερικό σωλήνα και το ουροποιητικό σύστημα. 
Το ένζυμο συντελεί στην παροχή ενέργειας στο κύτταρο. Η φωσφορική κρεατίνη αποτελεί ενεργειακή εφεδρεία ή αποθήκη ενέργειας για τους μυς αφού μπορεί γρήγορα να χρησιμοποιηθεί για την αναγέννηση του ΑΤΡ.

Η CPΚ συντίθεται από δυο υπομονάδες, την CK–M και την CK-Β, που οδηγεί στη δημιουργία της διαλυτής μορφής. Από αυτές τις υπομονάδες σχηματίζονται τρία διμερή ισοένζυμα: η CK-MΒ που σχετίζεται με το μυοκαρδιακό, η CK-MΜ που σχετίζεται με το μυοσκελετικό, και η CK–ΒΒ που αποτελεί ισοένζυμο του εγκεφάλου. 
Η CK-MΒ σχετίζεται (αν όχι απόλυτος ειδικά) με την καρδιά και η υψηλότερη τιμή της συγκέντρωσής της βρίσκεται στο μυοκάρδιο. Όμως μαζί με την τιμή της ολικής CK και άλλους δείκτες όπως οι καρδιακές τροπονίνες αποτελεί έναν βασικό βιοχημικό δείκτη για το οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου. Πρέπει να σημειωθεί επίσης ότι τα επίπεδα της CK αυξάνονται κατά την διάρκεια και μετά από σκληρή άσκηση και φθάνουν στην υψηλότερη τιμή τους από 1 εως 4 μέρες μετά (την άσκηση), και επιστρέφουν στα κανονικά επίπεδα 3-8 μέρες μετά. Τέλος, εργασίες αναφέρουν ότι αύξηση της CPK και της αλδολάσης του ορού παρατηρείται και μετά από έλλειψη ύπνου.

Η μυρμηγκιά ή μυρμηκία είναι ένα ακίνδυνο εξόγκωμα στο δέρμα. Οι περισσότερες μυρμηγκιές εμφανίζονται το καλοκαίρι, λόγω της αυξημένης επαφής κατά τη διάρκεια δραστηριοτήτων, όπως το κολύμπι και η κατασκήνωση.

Εμφανίζεται συνήθως στα χέρια και στα πόδια, αλλά ενδέχεται να αναπτυχθεί και σε άλλα μέρη του σώματος. Οι συνηθισμένες μυρμηγκιές μοιάζουν κάπως με κουνουπίδι. Το 50% περίπου των μυρμηγκιών εξαφανίζεται μέσα σε δύο χρόνια χωρίς θεραπεία. Ωστόσο, είναι ιδιαίτερα μεταδοτικές και προκείμενου να εμποδίσετε την εξάπλωσή τους, θα πρέπει να τις αντιμετωπίζετε αμέσως και να αποφεύγετε την άμεση επαφή του δέρματος με άλλες μυρμηγκιές. Συχνά, οι μυρμηγκιές επανεμφανίζονται και αυτό συμβαίνει συνήθως όταν δεν λαμβάνετε αυτές τις προφυλάξεις.
Οι μυρμηγκιές προκαλούνται από τον ιό των θηλωμάτων του ανθρώπου (HPV). Ο ιός αυτός προκαλεί τον ταχύ πολλαπλασιασμό των κυττάρων του δέρματος, με αποτέλεσμα να αναπτύσσονται καλοήθη εξογκώματα που είναι περισσότερο ενοχλητικά παρά επικίνδυνα, αλλά τα οποία είναι ιδιαίτερα μεταδοτικά. Υπάρχουν πάνω από 70 διαφορετικοί υποτύποι του ιού HPV που προκαλούν τις μυρμηγκιές. Οι διαφορετικοί τύποι του ιού προκαλούν συνήθως μυρμηγκιές σε διάφορα σημεία του σώματος. Ο ιός μεταδίδεται με την άμεση δερματική επαφή ή με το άγγιγμα υγρών επιφανειών, όπως δάπεδα σε πισίνες και αποδυτήρια, τα οποία έχουν μολυνθεί από άτομα που έχουν μυρμηγκιές..
Τα παιδιά και οι έφηβοι είναι πιθανότερο να προσβληθούν, καθώς δεν έχουν αναπτύξει (ακόμη) αντισώματα κατά του ιού και έρχονται συχνότερα σε επαφή με άτομα που έχουν μυρμηκίες.