Η ρευματοειδής αρθρίτιδα (ΡΑ) είναι το «ψωμοτύρι» του Ρευματολόγου. Είναι το κυριότερο νόσημα με το οποίο ασχολείται ο Ρευματολόγος και ένα από τα ρευματικά νοσήματα που δικαιώνει την ύπαρξή του.

Ξέρετε πόσοι άνθρωποι έχουν ρευματοειδή αρθρίτιδα στην Ελλάδα ;

Σύμφωνα με εγχώριες (αλλά και διεθνείς) στατιστικές, ένας άνθρωπος στους 100 έχει ρευματοειδή αρθρίτιδα στην Ελλάδα. Αυτό σημαίνει ότι σήμερα υπάρχουν 100.000-120.000 άνθρωποι με ΡΑ στην Ελλάδα. Αν όμως λάβουμε υπόψη ότι απ΄αυτούς μόνο 40.000 (κατά μέτριους υπολογισμούς) παρακολουθούνται από τους Ρευματολόγους, το ερώτημα είναι οι υπόλοιποι 80.000 τι γίνονται ; τους έχει φάει η μαρμάγκα ;

Η απάντηση είναι ότι οι χιλιάδες αυτοί άνθρωποι :

• καταλαβαίνουν ότι κάτι έχουν, αλλά δεν πάνε στο γιατρό, γιατί φοβούνται μην τους πούν τι έχουν
• ξέρουν ότι έχουν κάποιο πρόβλημα από τις αρθρώσεις (π.χ. πόνο και δυσκαμψία στον καρπό και τους αγκώνες), αλλά δεν του δίνουν ιδιαίτερη σημασία και δεν ασχολούνται μαζί του γιατί δεν επηρεάζει σημαντικά την δουλειά τους και γενικά τις καθημερινές τους  δραστηριότητες
• μένουν σε δυσπρόσιτες περιοχές (π.χ. ορεινά χωριά), μακριά από αστικά κέντρα όπου κατοικοεδρεύουν συνήθως οι ορθοπεδικοί ή ρευματολόγοι
• ξέρουν τι έχουν και έχουν παλέψει με την αρώστεια τους, αλλά έχουν παραδώσει τα όπλα γιατί δεν αντέχουν άλλο και δεν βλέπουν φως για το πρόβλημά τους
• είτε τέλος (και το κυριότερο) παρακολουθούνται από γιατρούς άλλων ειδικοτήτων (π.χ. παθολόγους και κυρίως ορθοπεδικούς)

Τι κάνουν λοιπόν οι παθολόγοι που νομίζουν ότι μπορεί να το παίξουν ρευματολόγοι ;

Οι μεν Παθολόγοι, χωρίς να είναι σίγουροι, βάζουν την διάγνωση της ΡΑ, αλλά, σε ασθενείς με ήπιες μορφές της νόσου, συνήθως κάνουν θεραπεία με κορτιζόνη ή μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα για πολλά χρόνια, αφ΄ενός γιατί βλέπουν κάποιο αποτέλεσμα, αφ’ ετέρου γιατί δεν γνωρίζουν και δεν μπορούν να χειρισθούν τα άλλα, πιο σοβαρά, φάρμακα που χρησιμοποιούμε στη Ρευματολογία, όπως τα τροποποιητικά (DMARDs) και κυρίως οι βιολογικοί παράγοντες.

Και όταν δεν πάνε κάποια στιγμή καλά, τότε παραπέμπουνε τον δυστυχή άνθρωπο στον Ρευματολόγο για τα περαιτέρω. Τότε όμως, ο άρρωστος έχει σοβαρά προβλήματα από την χρήση της κορτιζόνης, όπως καταράκτη, σακχαρώδη διαβήτη, λέπτυνση του δέρματος με συχνά αιματώματα, οστεοπόρωση και δεν συμμαζεύεται, αλλά και σοβαρές βλάβες των αρθρώσεων που συνήθως δεν διορθώνονται με φάρμακα.

Μπορούν οι ορθοπεδικοί να διαχειρισθούν τον άνθρωπο με αρθρίτιδα, μιας είναι πιο κοντά στο αντικείμενο (αφού δηλαδή και αυτοί ασχολούνται με κόκκαλα και αρθρώσεις) ;

Οι ορθοπεδικοί, αγαπητοί μου φίλοι, πρώτα απ΄όλα δεν μπορούν να μοιράσουν δύο γαϊδουριών άχερα, δηλ. συνήθως δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την φλεγμονώδη αρθρίτιδα (όπως είναι η ρευματοειδής αρθρίτιδα) από την μη φλεγμονώδη (δηλ. την οστεοαρθρίτιδα). Π.χ. λένε στον άρρωστο με ΡΑ ότι έχει οστεοαρθρίτιδα ή, αντίστροφα, στον άρρωστο με οστεοαρθρίτιδα ότι έχει ρευματοειδή αρθρίτιδα, και πάει λέοντας.

Δεύτερο, όταν βγάζουν υγρό από μίαν άρθρωση, π.χ. το γόνατο, δεν το στέλνουν για εξέταση, αλλά το πετούν. Αγνοούν όμως ότι το αρθρικό υγρό είναι το πολυτιμότερο «αγαθό» του ρευματοπαθούς και δεν πρέπει να το περιφρονούν, γιατί μπορεί να μας προσφέρει πολύτιμες πληροφορίες, π.χ. αν έχει κρυστάλλους μπορεί να έχει σχέση με ουρική ή ψευδουρική αρθρίτιδα, αν είναι φλεγμονώδες (οπότε πρόκειται για φλεγμονώδη αρθρίτιδα) ή μη φλεγμονώδες (οπότε οφείλεται μάλλον σε οστεοαρθρίτιδα).

Δεν μπορούν να ερμηνεύσουν τα ακτινολογικά ευρήματα που απαντώνται στις διάφορες ρευματικές παθήσεις και που έχουν μεγάλη σημασία για μας γιατί μπορούν να βάλουν την διάγνωση. Ακόμα και οι ακτινολόγοι δεν ξέρουν να ερμηνεύσουν απόλυτα τις απλές ακτινογραφίες του σκελετού, παρά μόνον οι ρευματολόγοι, αν και καμμιά φορά και αυτοί χωλαίνουν. Η ακτινολογία των ρευματικών νοσημάτων απαιτεί μακροχρόνια, ειδική εκπαίδευση και εμπειρία που δεν την έχει ούτε ο ακτινολόγος, ούτε ο ορθοπεδικός.

Δεν μπορούν να ερμηνεύσουν τις απλές εργαστηριακές εξετάσεις, π.χ. δεν κοιτούν αν έχει αυξημένη ΤΚΕ (που μας δείχνει ότι ο άρρωστος έχει κάποια φλεγμονή στον οργανισμό του), αλλά και τις πιο «ειδικές» εξετάσεις, όπως το περίφημο Ra test και τα αντιπυρηνικά αντισώματα. Παράδειγμα : Όταν δούν ότι ο άρρωστος έχει θετικό Ra testτον «βαφτίζουν» με ευκολία ότι έχει ρευματοειδή αρθρίτιδα, ενώ εμείς ξέρουμε ότι ο ρευματοειδής παράγοντας είναι θετικός σε μερικές δεκάδες ρευματικά, αλλά και άλλα μη ρευματικά, νοσήματα, ακόμα και σε φυσιολογικά κατά άλλα άτομα.

Δεν ξέρουν να χειρισθούν τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα, π.χ. δίνουν στον άρρωστο ένα ΜΣΑΦ (π.χ. Mesulid, Xefo, Voltaren, κ.ά.) σε δόσεις πολλές φορές διπλάσιες από τις μέγιστες συνιστώμενες (π.χ. 1 χάπι Mesulid πρωί – βράδυ και όχι 1 φορά ημερησίως, που είναι η σωστή δόση), ενώ είναι γνωστό ότι, στις υπερβολικές αυτές δόσεις, τα φάρμακα αυτά μπορεί να προκαλέσουν γαστρορραγία, διάτρηση ή άλλες σοβαρές παρενέργειες, ακόμα και τον θάνατο.

Το χειρότερο είναι ότι οι Ορθοπεδικοί κάνουν, για ποικιλία, και συνδυασμούς, δίνουν δηλ. 2 ή 3 ΜΣΑΦ ταυτόχρονα γιατί νομίζουν ότι έτσι αυξάνουν την αποτελεσματικότητά τους, ενώ αυτό που πετυχαίνουν είναι να αυξήσουν την πιθανότητα ό άρρωστος τους να αποδημήσει εις Κύριον από τις αθροιστικές επιπλοκές των φαρμάκων αυτών (κυρίως από διατρήσεις και γαστρορραγίες).

Ακόμα, πριν χορηγήσουν ένα ΜΣΑΦ, δεν ενδιαφέρονται και δεν ρωτούν συστηματικά εάν οι άρρωστοί τους έχουν άλλα νοσήματα ή παίρνουν άλλα φάρμακα που απαγορεύονται ή πρέπει να χορηγούνται με μεγάλη προσοχή μαζί με ΜΣΑΦ, όπως η υπέρταση, ο διαβήτης, η θεραπεία με αντιπηκτικά, οι σοβαρές καρδιοπάθειες, τα εγκεφαλικά, οι φλεγμονώδεις εντεροπάθειες, και άλλα πολλά.

Παράδειγμα που μου διηγήθηκε ένας ιατρικός επισκέπτης, που μάλιστα είχε κάνει και μερικά χρόνια στην Ιατρική Σχολή, ήτανε δηλαδή ευαισθητοποιημένος με την χρήση των φαρμάκων:

ο Η μητέρα του λέει έπασχε από σοβαρή ελκώδη κολίτιδα, μια φλεγμονώδη πάθηση του εντέρου, όπου απαγορεύονται τα περισσότερα φάρμακα από το στόμα και κυρίως τα ΜΣΑΦ, γιατί μπορεί να τρυπήσουν το φλεγμαίνον έντερο.

ο Χρειάστηκε λοιπόν η μητέρα του κάποτε να πάει στον ορθοπεδικό για ένα πόνο στο γόνατο. Πριν επισκεφθεί τον γιατρό, ο γυιός της της συνέστησε να ενημερώσει τον ορθοπεδικό ότι δεν μπορεί να πάρει ΜΣΑΦ λόγω της εντερικής της πάθησης.

ο Πράγματι, όταν ο ορθοπεδικός της επρότεινε να πάρει κάποιο ΜΣΑΦ για τον πόνο που είχε στο γόνατο (που το απέδωσε σε οστεοαρθρίτιδα), η γυναίκα του ανέφερε το πρόβλημά της από το έντερο, αλλά έλαβε την εξής απάντηση :

• Κυρία μου, εμένα θα μου πείτε τι θα κάνω; δεν μας ενδιαφέρει το πρόβλημα που έχετε στο έντερο – μας ενδιαφέρει μόνο αν έχετε γερό στομάχι, γιατί εκεί πειράζουνε τα ΜΣΑΦ

Τα σχόλια περιττεύουν…

ΠΡΟΣΟΧΗ :

• Μόνο ο Ρευματολόγος μπορεί να χειρισθεί τα φάρμακα της ειδικότητάς του, όπως η κορτιζόνη (είτε από το στόμα είτε σε ένεση μέσα στις αρθρώσεις), τα αναλγητικά και τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη.
• Για να μην αναφέρω τα σοβαρότερα φάρμακα, όπως είναι τα τροποποιητικά της νόσου φάρμακα (π.χ. μεθοτρεξάτη) ή οι βιολογικοί παράγοντες.

Αμ τι να πώ για τις ενέσεις κορτιζόνης μέσα στις αρθρώσεις (ενδαρθρικές εγχύσεις) ;

Εχω δει γιατρούς να κάνουν ενδαρθρικές εγχύσεις κορτιζόνης σε γόνατα αρρώστων με ρευματοειδή αρθρίτιδα κάθε εβδομάδα, λες και αγνοούν ότι άμα το παρακάνουνε (δηλ. εάν εξεπεράσουν τις 3 ενδαρθρικές εγχύσεις τον χρόνο σε κάθε άρθρωση, όπως λέει ο νόμος) θα προκαλέσουν νέκρωση του οστού (οστεονέκρωση), οδηγώντας σε ολική αρθροπλαστική.

Τι άλλο έχουν δεί τα μάτια μου ;

Εχω δεί ακόμα ταλαίπωρους ανθρώπους που έχουν δεχθεί αιματηρές διαγνωστικές επεμβάσεις (π.χ. αρθροσκόπηση και βιοψία) για να διαπιστωθεί κατά πόσον έχουν ρευματοειδή αρθρίτιδα ή άλλα ρευματικά νοσήματα, ενώ το ιστορικό, η καλή κλινική εξέταση, οι απλές ακτινογραφίες και μερικές εργαστηριακές εξετάσεις μπορεί να βάλουν ωραιότατα την διάγνωση, χωρίς να υποβληθεί ο άρρωστος σε άσκοπες, και εν πολλοίς άχρηστες και επικίνδυνες, διαγνωστικές χειρουργικές επεμβάσεις.

Παρένθεση :

«Τρείς γιατροί – ένας παθολόγος, ένας ρευματολόγος και ένας χειρουργός πάνε σε μια λίμνη με μία βάρκα για να κυνηγήσουν πάπιες.

Εκεί λοιπόν που τραβάνε κουπί, ξεπετιέται από ένα θάμνο μια πάπια. Την βλέπει ο παθολόγος, αλλά, μέχρι να καταλάβει ότι ήταν πράγματι πάπια (επειδή δεν είχε ξαναδεί πάπια σκέφθηκε : φτερά έχει, μύτη έχει, πετάει κιόλας, άρα είναι πάπια) και να σηκώσει το δίκανο να την πυροβολήσει, η πάπια εξαφανίστηκε.

Το ίδιο έπαθε και ο ρευματολόγος, όταν αργότερα είδε κι΄αυτός μια πάπια (πούπουλα έχει, ράμφος έχει, πετάει κιόλας, άρα είναι πάπια) : μέχρι να αποφασίσει τι ήταν αυτό που πετούσε, το πουλί εξαφανίστηκε.

Ο τρίτος όμως, ο χειρουργός, με το που βλέπει παρακάτω μια πάπια, σηκώνει χωρίς δισταγμό το δίκανο και της ανάβει μία στο σταυρό. Πάρ την την πάπια κάτω. Επειτα, γυρνάει στον ρευματολόγο και του λέει : «ρε Μήτσο, δεν πας να δείς τι ντουφέκισα ;»

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ

*   Ο ρευματολόγος είναι ο παθολόγος των οστών και των αρθρώσεων - δεν κάνει χειρουργεία, όπως μερικοί πιστεύουνε. Προσπαθεί πάντα με συντηρητικές μεθόδους (π.χ. φάρμακα, ενέσεις κορτιζόνης, φυσιοθεραπεία) να θεραπεύσει τις παθήσεις των οστών και των αρθρώσεων, αλλά και να βάλει την διάγνωσή τους.

*   Οταν βέβαια κάποια πάθηση του σκελετού θέλει ευθύς εξ αρχής θεραπεία από ορθοπεδικό (π.χ. ρήξη μηνίσκου του γόνατος), δεν ασχολείται μαζί της - την στέλνει στον ειδικό.

*   Οι ορθοπεδικοί, από την άλλη μεριά, βλέπουνε τον άρρωστό τους με το μάτι του χειρουργού - έτσι έχουν μάθει : ασχολούνται συνέχεια με χειρουργεία, τεχνικές επεμβάσεων (τι βίδα θα βάλουνε, με τι εργαλείο θα κόψουνε το κόκκαλο, πως θα ράψουνε το τραύμα, κ.λ.π.), γι΄αυτό και είναι μοιραίο και αναπόφευκτο να χάσουν την επαφή τους με την παθολογία των σκελετικών - ρευματικών νοσημάτων. Γι΄αυτό και συχνά οι θεραπείες τους είναι επιθετικές : Οπως εμείς λέμε σ΄έναν άρρωστο "πάρε 1 κάψουλα από το τάδε φάρμακο πρωί - βράδυ μετά φαγητόν", αυτοί λένε με ευκολία στον άρρωστο "κάνε ένα χειρουργείο πρωί - βράδυ προ φαγητού" για να δείς την υγειά σου.

*   Πολύ συχνά λοιπόν οι ορθοπεδικοί, πρώτα χειρουργούνε και μετά βάζουνε διάγνωση, ενώ θα μπορούσανε να το αποφύγουν αυτό εάν ήξεραν να χειρισθούν διαγνωστικά τα ρευματικά - σκελετικά νοσήματα. π.χ. μπορεί να κάνουν αρθροσκόπηση σε μια μυστήρια κατ΄αυτούς αρθρίτιδα (π.χ. του γόνατος) σ΄έναν ασθενή με ψωρίαση, ενώ εμείς ξέρουμε ότι η αρθρίτιδα μπορεί να έχει ωραιότατα σχέση με την ψωρίαση (ψωριασική αρθρίτιδα), και δεν χρειάζεται χειρουργική επέμβαση για να βάλουμε την διάγνωση.

*   Αλλοτε, με το που βλέπουν άρρωστο με σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα, τον βάζουνε και τον χειρουργούν χωρίς πρώτα να τους έχουν ψάξει μήπως το σύνδρομο αυτό οφείλεται σε κάποια πάθηση που θα μπορούσε να θεραπευθεί συντηρητικά

*   Δε λέω, μερικές φορές  χρειάζεται χειρουργική επέμβαση (π.χ. βιοψία) για να βάλουμε κάποια διάγνωση, αλλά αυτό γίνεται αφού πρώτα έχουμε στίψει το μυαλό μας και έχουμε εξαντλήσει όλες τις συντηρητικές μεθόδους (εξετάσεις αίματος, ακτινογραφίες, αξονικές ή μαγνητικές τομογραφίες, κ..α) για να καταλάβουμε τι έχει ο άρρωστός μας.

ΟΔΗΓΙΕΣ ΠΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΛΟΜΕΝΟΥΣ (ΡΕΥΜΑΤΟΛΟΓΙΖΟΝΤΕΣ)

Εάν θέλετε να καταλάβετε ότι ο άρρωστός σας έχει ρευματοειδή αρθρίτιδα ή κάποιο άλλο ρευματικό νόσημα στείλτε τον απλώς στον Ρευματολόγο όταν έχει τα εξής:

ο Διόγκωση και πόνο σε μία ή περισσότερες αρθρώσεις (εκτός εάν βέβαια οφείλεται σε κάκωση) ή και σε ολόκληρο το χέρι

ο Δυσκαμψία σε μια ή περισσότερες περιοχές του σώματος, π.χ. τα χέρια, τα γόνατα, κλ.π. ιδιαίτερα όταν αυτή ξεπερνάει σε διάρκεια την 1 ώρα

ο Αλλαγή του χρώματος των χεριών (άσπρα ή και μπλέ) (τα περίφημα φαινόμενα Raynaud)

ο Μουδιάσματα στα χέρια : μπορεί να έχει ρευματοειδή αρθρίτιδα ή κάποιο ρευματολογικό νόσημα που αρχίζει με σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα. Δεν αρκεί να του πείτε έχεις «σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα, πήγαινε στον χειρουργό». Πρέπει, πριν καταλήξει στα χέρια τους, να επισκεφθεί Ρευματολόγο, γιατι αυτός και μόνο γνωρίζει ότι το σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα έχει σχέση συχνά με ρευματικά, αλλά και άλλα, νοσήματα

ο Αυξημένη ΤΚΕ, π.χ. 80, 90 ή και τριψήφια (100, 120), όπως λέμε, ταυτόχρονα με πόνους στους μυς (δηλ. ρευματική πολυμυαλγία ή κροταφική αρτηρίτιδα). Κάθε μέρα βλέπουμε τέτοιους αρρώστους να περιφέρονται από τον ένα γιατρό στον άλλο, αδιάγνωστοι, χωρίς θεραπεία και μερικές φορές στα πρόθυρα της τύφλωσης – μη σας πώ και τυφλοί – λόγω κροταφικής αρτηρίτιδας που έχει περάσει στο ντούκου από τους αδαείς γιατρούς

Εάν μας στέλνετε τους αρρώστους με ρευματοειδή αρθρίτιδα σε προχωρημένη κατάσταση, δηλ. με σοβαρές διαβρώσεις, καταστροφή των αρθρώσεων, παραμορφώσεις και άλλες σοβαρές επιπλοκές, είναι δώρο άδωρο. Τα φάρμακα δεν μπορούν να κάνουν θαύματα, π. χ. να επουλώσουν τις διαβρώσεις και να ξαναφτιάξουν τις αρθρώσεις από την αρχή. Γι΄αυτό και συνήθως σας τους ξαναστέλνουμε πίσω άναυλα για χειρουργική διόρθωση.

Αυτό φαινόμενο το έχω παρατηρήσει, όπως και όλοι οι Ρευματολόγοι, μόνο στην Ελλάδα. Στην Αγγλία (που έκανα ειδικότητα), αλλά και σε κάθε άλλη πολιτισμένη χώρα, είναι αδιανόητο και απαράδεκτο ο ρευματοπαθής να καταλήγει στον Ρευματολόγο αφού περάσει δια πυρός και σιδήρου από γιατρούς άλλων ειδικοτήτων.

Εκεί, αγαπητοί μου φίλοι, υπάρχει ο GP (General Practitioner), ο γενικός δηλαδή γιατρός που πιάνει «στο φτερό» τον ρευματοπαθή και τον παραπέμπει στον κατάλληλο γιατρό για τα περαιτέρω. Π.χ. εάν νομίζει ότι έχει ουρική αρθρίτιδα στέλνει τον άρρωστο στο ρευματολόγο (και όχι στον ορθοπεδικό) και, αντίστροφα, στον ορθοπεδικό εάν νομίζει ότι έχει ρήξη μηνίσκου.

Τότε και μόνον ο ρευματοπαθής έχει ένα «παράθυρο ευκαιρίας» για να δεί καλό στην πάθησή του, όταν καταφύγει, χωρίς καθυστέρηση, στον κατάλληλο γιατρό (τον Ρευματολόγο) που θα τον διαγνώσει στα αρχικά στάδια και όχι μετά από 10ετίες περιπλάνησης στις σχετικές - άσχετες ειδικότητες, όταν πια είναι αργά και πίσω δεν γυρίζει.

ΑΠΟΡΙΑ ΨΑΛΤΟΥ (μάλλον αφελής) :

Αραγε, εμείς μπορεί να φτάσουμε στο επίπεδο αυτό ;

ο Το θεωρώ αμφίβολο, αφού η Ρευματολογία φθίνει στην Ελλάδα (βλέπε συγχώνευση των Ρευματολογικών Κλινικών του ΕΣΥ με τους Παθολόγους) και τείνει να καταργηθεί σαν κύρια ειδικότητα,

ο αφού το κράτος θεωρεί τον Ρευματολόγο είδος πολυτελείας και έχει την προκατάληψη ότι μπορεί να τον αντικαταστήσει ή επικαλύψει ο ορθοπεδικός,

ο δηλ. μια νοοτροπία του περασμένου αιώνα που οδηγεί την τόσο πολύτιμη και δύσκολη αυτή ειδικότητα που προσφέρει, αν μη τι άλλο, καλή ποιότητα ζωής, σε εξαφάνιση.

Μήνυμα (χωρίς χρέωση) :

ο Εχεις πόνο σε μία ή περισσότερες αρθρώσεις ;

ο Δεν βγάζεις άκρη τρέχοντας από τον ένα γιατρό στον άλλο ; ο καθένας σου λέει το μακρύ του και το κοντό του ;

ο έχεις κάνει ένα σωρό θεραπείες, χωρίς αποτέλεσμα ;

ο δεν ξέρεις ή δεν σου έχουν πεί τι έχεις ;

ο γυρνάς με μία σακούλα γεμάτη εξετάσεις και ακτινογραφίες και τις δείχνεις με καμάρι και απορία στους γιατρούς που σου συνιστούν, χωρίς πάλι να πάρεις απάντηση για το πρόβλημά σου ;

Τράβα στον Ρευματολόγο. Είναι ο άνθρωπός σου. Αυτός και μόνο μπορεί να σε βοηθήσει εάν έχεις κάποια πάθηση του σκελετού.

ΜΑΓΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΧΩΡΙΣ... ΕΙΚΟΝΑ

Εάν σας ρωτήσω :

• "Ξέρετε τι είναι η δυσπλασία του ισχίου" ;

είμαι σίγουρος ότι θα μου απαντήσετε, αφελώς, πάλι με ερώτηση :

• "τι είναι αυτό; τρώγεται" ;

(όταν κάνεις ανόητες ερωτήσεις, παίρνεις και ανόητες απαντήσεις, λένε οι φίλοι μας, φλεγματικοί, Εγγλέζοι).

Η δυσπλασία λοιπόν φίλοι μου του ισχίου, που οι φίλτατοι και άσπονδοι εχθροί μας Ορθοπεδικοί αποκαλούν …χαϊδευτικά και «αβαθείς» κοτύλες, δεν είναι τίποτα άλλο από μια παραξενιά της φύσης μας, από ένα «κατασκευαστικό» σφάλμα που έχει γίνει στην κοιλιά της μάνας μας και έχει σχέση με την «κοτύλη», την "κούπα" δηλαδή που φιλοξενεί την κεφαλή του ισχίου.

Η «κούπα» λοιπόν αυτή, για άγνωστους λόγους, είναι κακοφτιαγμένη, ρηχή, και έτσι η καημένη κεφαλή του ισχίου δεν θυλακώνει καλά μέσα της, με αποτέλεσμα να βγαίνει, να εξέχει προς τα έξω (προς τα πλάγια), σαν να έχει εξαρθρωθεί.

Αυτή η ανωμαλία, με το πέρασμα του χρόνου, αρχίζει να δημιουργεί εκφυλιστικές αλλοιώσεις (ένα είδος δηλ. «αρθριτικών»), και σιγά – σιγά πόνο, στην αρχή με την κούραση και την πολύωρη βάδιση και αργότερα, όταν έχει προχωρήσει σε μεγάλο βαθμό, και στην ανάπαυση.

Ο πόνος εντοπίζεται χαρακτηριστικά στο ριζομήριο, στη βάση δηλ. του μηρού (στην ελιά που λέμε κοινώς). Στην κλινική εξέταση, το πάσχον ισχίο παρουσιάζει έναν εντυπωσιακό, αποκαλυπτικό περιορισμό της κινητικότητας, είτε στην έσω, είτε στην έξω, είτε και στις 2 στροφικές κινήσεις.

Περιορισμός έξω στροφής ισχίου (το γόνατο δεν ακουμπάει στην επιφάνεια του εξεταστικού κρεβατιού)

Η απλή ακτινογραφία είναι επίσης αποκαλυπτική : δείχνει την παρεκτόπιση της κεφαλής έξω από την κοτύλη, σ΄όλο της το …μεγαλείο.

 

Δυσπλασία ισχίου : οι κεφαλές των ισχίων βγαίνουν προς τα έξω (σαν να έχουν εξαρθρωθεί) (εάν δεν το βλέπετε χρειάζεστε οφθαλμίατρο)

Να κι΄ ένα φυσιολογικό ισχίο (αριστερά για σας, δεξιά για μας - για να δείτε την διαφορά) : κοιτάξτε πως η κεφαλή του ισχίου είναι απόλυτα "φωλιασμένη" μέσα στην κοτύλη

Παρ΄όλα, αυτά αγαπητοί φίλοι, ενώ η δυσπλασία του ισχίου είναι ορατή από μακριά (εννοώ στην ακτινογραφία), πολύ συχνά περνάει στο ντούκου, ακόμα και από Ορθοπεδικούς, αλλά και από Ρευματολόγους. Ετσι, πολύ συχνό φαινόμενο είναι οι άνθρωποι με δυσπλασία του ισχίου να καταλήγουν στα χέρια μας σταλμένοι από Ορθοπεδικούς με το ερώτημα αν έχουν κάποιο μυστηριώδες ρευματολογικό νόσημα.

Σημειώστε ότι η δυσπλασία του ισχίου έχει «προτίμηση» στις γυναίκες  και λιγότερο στους άνδρες, και μπορεί να εκδηλωθεί σε μικρή σχετικά ηλικία, δηλ. ακόμα και γύρω από το 35ο έτος της ηλικίας. Σημειώστε ακόμα ότι υπάρχει κληρονομικότητα στη δυσπλασία του ισχίου, δηλ. εάν ρωτήσεις τον/την άρρωστη σχετικά θα σου πεί ότι και η μητέρα της είχε το ίδιο πράγμα και μάλιστα ότι έχει χειρουργηθεί γι΄αυτό.

Εάν λοιπόν δω νέα σχετικά γυναίκα (δηλ. σε ηλικία που η ιδιοπαθής οστεοαρθρίτιδα είναι σπάνια) με πόνο στο ριζομήριο ή στην έξω πλευρά του ισχίου είναι σχεδόν σίγουρος 100% ότι έχει δευτεροπαθή οστεοαρθρίτιδα σε έδαφος συγγενούς δυσπλασίας του ισχίου, και σχεδόν πάντα δικαιώνομαι. Η συγγενής δυσπλασία του ισχίου, όπως και η αγκυλοποιητική σπονδυλαρθροπάθεια, δικαιώνει γενικά την ύπαρξη του Ρευματολόγου όταν την ανακαλύπτει, ως νέος Οδυσσέας, μέσα στον χαώδη κόσμο των μυριάδων παθήσεων του σκελετού.

Τι να το κάνεις όμως και αν δικαιώνομαι ; Όπως συμβαίνει συχνά στη Ρευματολογία, μπορεί να βρίσκουμε και να «βαφτίζουμε» περιχαρείς μια πάθηση του σκελετού, εκεί όπου άλλοι «ειδικοί» έχουν αποτύχει, αλλά πολύ συχνά απλώς διαπίστωση κάνουμε : θεραπεία της δυσπλασίας του ισχίου (όπως και σε πολλά άλλα σκελετικά νοσήματα) δεν υπάρχει, τουλάχιστον με φάρμακα.

Δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι με την πάθηση αυτή καταλήγουν, αργά ή γρήγορα, στα χέρια του Ορθοπεδικού, δηλ. σε ολική αρθροπλαστική. Πάντως, και μόνο την σωστή διάγνωση να βάλουμε κι΄αυτό καλό είναι, γιατί γλυτώνουμε τον ταλαίπωρο ασθενή μας από περιπλανήσεις από γιατρό σε γιατρό, άσκοπες και άχρηστες θεραπείες και, συχνά επώδυνες, εξετάσεις, κ.λ.π.